„Ponieważ wasze ciało tak szybko zmienia swój kształt, łatwo uwierzyć, że równie szybko można zmienić życie. Problemy pozostają jednak nierozwiązane, więc wracacie do jedzenia, które znowu staje się waszym głównym kłopotem. Cóż, ono przynajmniej naprawdę czyni cuda!"

„Aby przestać jeść musicie od nowa określić swoje miejsce w świecie. Nie przypadkiem zapadliście na chorobę, która pozwala na okresowe zmiany kształtu ciała. Wasze prawdziwe ja szuka swego miejsca i nie wie ile przestrzeni potrzebuje.

Łatwiej i bezpieczniej być odbiciem innych ludzi, prowadząc nieustannie porównania. Kim jestem? W porównaniu z kim? Szukacie lepszego lub gorszego od siebie, ale z trudnością przychodzi Wam tolerowanie związku opartego na równości. Powrót do zdrowia wymaga abyście wypracowali taki obraz samych siebie, który nie ma nic wspólnego z sukcesami albo porażkami innych.”
J. Hollis

„Zaskakuje mnie to, że potrafimy być tak bardzo zaaferowani wyglądem naszego ciała, a zarazem kompletnie nie mieć z nim kontaktu. Spora część naszego zaaferowania naszym własnym wyglądem bierze się z głęboko zakorzenionego poczucia niepewności, co do naszych ciał.”
Kabat-Zinn, 2009

Odchudzanie się tak naprawdę często jest sposobem na doświadczenie w życiu poczucia siły, satysfakcji i kontroli. Jeśli we wszystkim czujesz się słaba i nie wystarczająco dobra, to przynajmniej w odchudzaniu możesz być najlepsza. Jedzenie lub nie jedzenie, to czasami jedyna rzecz, na którą masz poczucie wpływu. Cała reszta – czyli życie – jest nieprzewidywalna i przerażająca. Czy uda mi się zdać maturę i dostać na studia? Czy znajdę chłopaka, czy już zawsze będę sama? Czy sobie poradzę w dorosłym życiu? … Mnóstwo pytań i mało odpowiedzi, mało pewników. A w odchudzaniu wszystko jest jednoznaczne i oczywiste. Tu są konkretne tabele z kaloriami: jak zjem mniej niż 1000, to będę chudnąć – sprawa jest jasna. Często odchudzanie daje poczucie panowania nad swoim życiem. Tyle tylko, że prędzej czy później okazuje się, że to niestety tylko iluzja kontroli, bo na koniec dochodzi to tego, że to przymus chudnięcia i lęk przed przytyciem sprawują kontrolę nad Tobą…

„Psychoterapia nie jest tym, czym myślisz, że jest. Nie jest uleczaniem choroby. Nie jest poradą mądrego doradcy. Nie jest wspólnym posiadaniem wspaniałych przyjaciół. Nie jest szkołą wiedzy ezoterycznej. Nie jest pokazywaniem czyichś błędów. Nie jest odnajdywaniem nowej religii. Psychoterapia nie jest tym, czym myślisz. Psychoterapia nie jest tym, czym ci się wydaje. Zaskakuje wielu ludzi, bo nie chodzi w niej przede wszystkim o twoje dzieciństwo... ani o to, co cię zraniło, czy spowodowało traumatyczny uraz... ani o zarazki w twoim ciele... ani o przyjęte przez ciebie, destruktywne formy zachowań... ani o twoje złe nastawienie... Psychoterapia nie jest tym, co myślisz. Jest o tym, jak myślisz...

Przywiązuje wagę do nierozpoznanych przedzałożeń w twoim myśleniu. Rozróżnia to, o czym myślisz od tego, w jaki sposób o tym myślisz. Mniej koncentruje się na poszukiwaniu przyczyn wyjaśniających to, co robisz, a bardziej na odkrywaniu reguł nadawania znaczeń temu, co robisz. W psychoterapii chodzi o to, jak myślisz. O to, jak żyjesz ze swoimi emocjami. O perspektywy, które wnosisz w relacje z ważnymi dla ciebie osobami. Chodzi w niej o to, do czego aspirujesz w swoim życiu i jak nieświadomie utrudniasz sobie dojście do wyznaczonych celów.

Chodzi w niej o pomoc w zrozumieniu, że zmiana, której poszukujesz, jest już w tobie ukryta. O to, by rozpoznać i docenić iskrę wieczności, która mieści się w twoim rdzeniu. Psychoterapia nie jest tym, co myślisz; jest tym, jak ze sobą żyjesz w tej właśnie chwili.”
James Bugental